Yalnızlık hissine kapıldığınızda bir şeyler yemek çözüm değildir. Evde öylece oturup dışarıdan yemek siparişi vermenin, çikolata, cips ve dondurma yemenin sizi sosyalleştireceğini düşündüğünüzü hiç sanmıyorum. O halde neden yiyorsunuz? Kalkın yerinizden yürüyüş yapmaya çıkın ve arkadaşlarınızı arayın. Arkadaşınız yoksa eğer yeni arkadaşlar edinebileceğiniz ortamlara girin, bir kursa kayıt yaptırabilirsiniz. Aklınıza yemek gelmez ve yeni uğraşlar edinmiş olursunuz.
Kendinize güveninizin azaldığı durumlarda, kendinizi kötü hissettiğinizde yemek yemek çözüm değildir. Bir işi başaramadığımızda oturup bisküvi yiyip ve çay içerek kısa mutluluklar yaşamak yerine ya gerçekten başarmayı isteyerek tekrar deneyebilir ya da başarısızlığınızı kabullenerek kendinize güvendiğiniz ve yapabileceğinizden emin olduğunuz işlere yönelerek böyle bir başarı elde edebilir, kalıcı mutluluklar yakalayabilirsiniz. Bu duyguyu bu şekilde ortadan kaldırmak en iyisidir.
En çok yemek yememize neden olan duygu ise öfkedir. Öfkelendiğiniz zaman bağırıp çağırın, kavga edin demiyorum fakat aşırıya kaçmadan bu duygunuzu açığa çıkarın. Bazen öfkelenmek sadece kendimize zarar veren bir duygudur, özellikle içimizde bastırdığımızda. Bu yüzden ya öfkenizi belli edin ya da bazen saçma yere öfkelendiğinizin farkına varın. Bastırılmış öfkelerle bir şeyler yediğinizde bu öfkeniz daha da artar. Sorununuza kesin bir çözüm olmaz.
Uykusuz kalmayın, uyku saatleriniz düzenli olsun. Özellikle gece uyumayıp film izlerken yediğimiz yiyecekler, günlerce yemekten uzak durup dayanamayıp yediğimiz dolaptaki o çikolatalar, bizi uyutmuyor, yorgunluğumuzu gidermiyor ve gün içinde daha fazla ayakta durmuş olduğumuz için akşam yemeğinden sonra artı kaloriler almaya devam ediyoruz hâlbuki o saatlere uyuyor olsaydık hiç birini almayacaktık o kalorilerin. Bazen düşüncelere dalıp uyuyamadığımız olduğunda bu düşünceleri paylaşabileceğimiz biriyle sohbet etmek veya bu düşüncelerimizi bir kâğıda yazmak iyi olabilir.
